درک درست ظرفیتهای سخنی که بنمایه ی تلمیحی دارد، به آشنایی با معنا و مفهوم تلمیحات از یک سو و شناخت ساخت تلمیحات و شیوه های بهره گیری از آنها از دیگر سو وابسته است. بررسی گونه ها و شگردهای عمق بخشی و توسعه ی فکری، معنایی و فرهنگی تلمیحات و ساختار آنها در شناخت و درک بهتر نوغزلها و ایجاد التذاذ ادبی، اهمیت و ضرورت دارد. در این مقاله برای پاسخ به این پرسش که «ساخت تلمیح در غزل نو چگونه است؟ » به روش تحلیلی-توصیفی، ساخت و گونه های گسترش تلمیح در محور عمودیِ نوغزلهای سیمین بهبهانی، منوچهر نیستانی، محمدرضا شفیعی کدکنی، محمدعلی بهمنی، حسین منزوی و قیصر امین پور بررسی شده است. نتایج نشان میدهد که تلمیحاتِ بکار رفته در غزل نو، ساختار متنوعی دارد و به گونه ها و شیوه های مختلفی چون تلمیحات موازی، مُلَمَّح، تلمیح ساختاری، تلمیح مناظره ای یا مناظره ی تلمیحی و. . . جلوه گر است که برخی از این گونه ها، کم سابقه یا بی سابقه است. سیمین بهبهانی، در قیاس با دیگر شاعران مورد بحث، ساخت متنوعتری به تلمیحات بخشیده است؛ پس از سیمین، خلاقیتهای منزوی در خور توجه است.

تلمیح یکی از شگردهای بلاغی پرکاربرد در ادب فارسی، به ویژه شعر فارسی، است. این جستار قصد دارد این آرایه را در منابع بلاغی فارسی به روشی مقایسه ای نقد و بررسی کند. پرسش های پژوهش پیش رو عبارت است از: 1 تلمیح چیست. 2 تلمیح در منابع بلاغی فارسی چه جایگاهی دارد. 3 چرا و چگونه تلمیح با دیگر صناعات ادبی آمیخته شده است. 4 نقش زیبایی شناختی تلمیح در شعر چگونه آشکار می شود. برای پاسخ به این پرسش ها، اطلاعات مربوط به تلمیح از چهل منبع بلاغت فارسی و عربی به روش استقرایی گردآوری و داده های به دست آمده به شیوه توصیفی تحلیلی نقد و بررسی شده است. نتیجه پژوهش بیانگر آن است که در منابع بلاغی فارسی به تبعیت از آثار بلاغت در زبان عربی، تنها به تعریف تلمیح بسنده شده و با قرار دادن آن در زیرمجموعه سرقات شعری از تبیین آن در جایگاه آرایه ادبی غفلت شده است. همچنین به دلیل تحدید نکردن حوزه مفهومی تلمیح، آن را با دیگر صناعات ادبی در هم آمیخته، تحلیل اثر و نقش زیبایی شناختی آن را در شعر فارسی نادیده گرفته اند.

در میان آثار برجسته تصوف و عرفان اسلامی، مثنوی معنوی جایگاه ویژه ای دارد. به طوری که می توان گفت این کتاب در واقع دایره المعارف عرفان و تصوف اسلامی است. مولانا در تصوف عبادت و ریاضت و ذکر و فکر را با عشق و شور وجذبه و وجد و حال و رقص و سماع جمع کرد و عشق و اشراق را مایه اصلی عرفان خود قرار داد. پیام مولوی و حضور او موهبتی آسمانی و نشانه ای از رحمت الهی است که امروزه هم، انسان می تواند هر وقت و هر جا که مایل باشد وجودش را در برابر پرتو های زندگی بخش آن قرار دهد و خود را با معیارهای تغییر ناپذیر آن منطبق سازد. مولوی در مقام فردی مقدس و هنرمندی با عظمت و جامعیت غیر متعارف، نسبت به تاثیر معنوی و زیبایی، آن شکوه حقیقت که برای او همواره دری به درون اسرار الهی می گشاید حساس بود. او زیبایی را جلوه مستقیم پروردگار در این عالم کون و فساد می شمرد و آن ر ا بی واسطه ترین وسیله در بر انگیختن آگاهی و بیداری ونسبت به جهان معنوی می دانست. این مقاله با روش تحیلیل محتوا به بررسی جایگاه تلمیح در دفتر سوم مثنوی می پردازد.

زمینه و هدف تلمیح از پرکاربردترین شگردهای ادبی است. شاید در مجموعه اشعار شاعری متقدم یا متاخر، جای بسیاری از صنایع ادبی خالی باشد، اما صنعتی که عموما در شعر یافت میشود، تلمیح است. با توجه به اینکه تلمیح، در سبک هندی دچار تحول و گستردگی خاصی شد، بیدل دهلوی نیز چون دیگر شاعران سبک هندی، از این صنعت در غزلیات خود استفاده کرد؛ درعین حال نگاه او به تلمیح مانند شعرای پیشین و همعصر خود نبود. بیدل اگرچه نسبت به همعصران خود در استفاده از این صنعت کم کارتر است، سعی در نوآوری بیشتری داشته است. در این مقاله با شرح برخی از ابیاتی که در آن تلمیح بکار رفته، سعی شده است مشکلات معنایی این ابیات در حد توان مرتفع گردد و علاقه مندان درک بهتری از مضمون پردازیهای این شاعر پرآوازه داشته باشند. روش مطالعه روش کار در این تحقیق، همچون بیشتر تحقیقاتی که در حوزه علوم انسانی انجام میگیرد، توصیفی-تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه ای است. یافته ها بیدل در کاربرد تلمیحات ایرانی، یکی از کم کارترین شعرای سبک هندی است. اما در غزلیات او، نام عشاقی همچون مجنون و فرهاد در کنار شیرین و لیلی، بسامد بالایی دارد. درعوض تلیمحات اسلامی دارای بسامد قابل توجهی در اشعار او هستند. بیدل برخلاف قصاید و مثنویها که از تلمیح به حضرت محمد(ص) مضمونهای قابل توجهی ساخته است، در غزلیات بیشتر به تلمیح پیامبرانی همچون موسی، عیسی، یعقوب و یوسف پرداخته است. نتیجه گیری غالب استفاده بیدل از صنعت تلمیح، با تصرف او در روایت، داستان و ماجرای موردنظر صورت گرفته است و مهمتر اینکه تقریبا همیشه برداشت دلخواه خود را از موضوع داشته است. در واقع تقریبا در همه موارد کاربرد تلمیح در غزلیات او با انتقال پیام اخلاقی –,مذهبی همراه است حتی اگر با ماجرایی عاشقانه روبرو باشیم. همچنین او گاه تلمیح را با صنایعی چون تشبیه، اسلوب معادله، کنایه، پارادوکس و استعاره آمیخته است.

یکی از امکاناتی که شاعر می تواند نقش خیال انگیزی در شعر را به کمال برساند، تلمیح است. حسین منزوی و سیمین بهبهانی، دو غزل پرداز معاصر هستند که در آثار خود از تلمیحات، بهره فراوانی گرفته اند و همین عامل نیز موجب غنای تصاویر تلمیحی اشعار آن ها شده است. این دو غزل سرا با استفاده ازانواع تلمیح، تخیل شعری خود را وسعت داده و دست به آفرینش معانی تازه ای زده اند. این پژوهش بر آن است، تا انواع این تلمیحات را در غزل های این دو شاعر، مورد بررسی قرار دهد. این بررسی بر روی کتاب مجموعه اشعار از سیمین بهبهانی و کتاب های از ترمه و تغزل، از خاموشی ها و فراموشی ها، از شوکران و شکر، از کهربا و کافور، حنجره زخمی تغزل، با عشق در حوالی فاجعه، همچنان از عشق ازحسین منزوی، صورت گرفته است.

ترجمه تلمیح را می توان یکی از دشوارترین جنبه های ترجمه یک متن دانست زیرا در این عنصر فرهنگ محور با اشارات ضمنی در زبان و فرهنگ مبدا (و نه الزاما در زبان و فرهنگ مقصد) روبرو هستیم. تحقیق حاضر به بررسی تلمیح اسامی خاص در گلستان سعدی و پنج ترجمه انگلیسی آن به قلم اندرسون (1861)، برتن (1890)، ایستویک (1859)، راس (1879) و ریهاتسک (1956) پرداخته است تا کارایی راهکارهای متفاوت مترجمان در برخورد با چنین تلمیحاتی مشخص شود.به منظور تحلیل داده های گردآوری شده، محقق ابتدا به استخراج اسامی خاص در گلستان و معادلهای برگزیده از سوی هر مترجم پرداخته و سپس با توجه به الگوی لیپهالم (1997) راهکار هر مترجم در ترجمه تک تک اسامی خاص تعیین شده است. در پایان نتایج تحقیق در جدولها و نمودارهایی ارایه گردیده است.راهکار حفظ (retention) پرکاربردترین راهکار مورد استفاده اکثر مترجمان در ترجمه تلمیحات اسامی خاص بوده است. شاید گرایش به حفظ اسامی بی هیچ تغییر، بیانگر حس وفاداری آنها نسبت به فرهنگ و زبان مبدا باشد. اما طبق نتایج به دست آمده از تحقیق، موثرترین راه، پرکاربردترین آنها نیست، بلکه راهکار استفاده از پانویس و یا دیگر توضیحات آگاهی دهنده و شفاف سازنده است.

بیسموت وانادات به علت فعالیت در حضور نور مرئی، پایداری و مقرون به صرفه بودن یکی از پرکاربردترین نیمه رساناها برای شکافت فوتو الکتروشیمیایی آب با استفاده از نور خورشید می باشد. این نیمه رسانا علاوه بر داشتن گاف نوار مناسب معایبی همچون بازترکیب بالای الکترون-حفره را داراست . در این کار تحقیقاتی با هدف کاهش بازترکیب الکترون–حفره و افزایش بهره وری فوتو الکترود های بیسموت وانادات از تیتانیوم دی اکسید مزومتخلخل قالب گیری شده با کوپلیمر های P123، F127 و Brij 57 استفاده شد. اثر این کوپلیمر های سه و دو بلوکی بر روی خواص تیتانیوم دی اکسید مزوپروس سنتز شده با آن ها و در حضور بیسموت وانادات توسط آنالیز های FE-SEM، XRD، UV-vis وBET مورد بررسی قرار گرفت. این کوپلیمر ها با ایجاد حفراتی با اندازه های متفاوت باعث تغیر در میزان تخلخل و در نتیجه بارگزرای متفاوت بیسموت وانادات بر روی تیتانیوم دی اکسید شدند. جهت ارزیابی نتایج فوتو الکتروشیمیایی، آنالیزهای LSV و امپدانس الکتروشیمیایی بر روی فوتوالکترود ها انجام شد. آنالیز های فوتو الکترود ها، جذب در ناحیه مرئی، افزایش جریان در پتانسیل 1.23V vs RHE و مقاومت انتقال بار کم در نمونه های Meso TiO2/ BiVO4 را ثابت کرد. نتایج نشان داد که تیتانیوم دی اکسید مزوپروس قالب گیری شده، فعالیت بیسموت وانادات را تا 2.5 برابر بهبود می بخشد.